In een visual overzichtelijk waarom langdurige verveling voor hoogbegaafde kinderen schadelijk is. Waarom het echt geen luxe is om deze kinderen uit te dagen.
Één gezin heb ik hiermee in elk geval al kunnen helpen, ik kreeg een appje: “Kim, je praatplaat heeft iemand aan het huilen gekregen. Al jaren hebben ze met hun kind problemen op school en thuis. Met name in gedrag. Is van school gestuurd en ze hebben hem laten testen. Blijkt hoogbegaafd te zijn. Ik heb je praatplaat doorgestuurd omdat het voor hun nog onbekend was. En hij kreeg de tranen in z'n ogen. Sloeg de spijker echt op z'n kop. Zo'n herkenning voor hun.”
Stap 1 is het erkennen van het belang van uitdaging bij hoogbegaafde kinderen. Deze praatplaat kan helpen het belang hiervan te onderstrepen, uit te leggen, het opent ogen.
Verveling lijkt vaak onschuldig, maar voor hoogbegaafde kinderen kan het een serieuze impact hebben. Hoogbegaafde kinderen hebben een intense behoefte aan mentale stimulatie en uitdagingen.
Hoogbegaafde kinderen hebben vaak een hoog niveau van cognitieve vaardigheden en creativiteit. Wanneer ze zich vervelen, worden deze talenten niet gestimuleerd of benut, waardoor ze zich ondergewaardeerd kunnen voelen en hun potentieel niet volledig kunnen ontwikkelen.
Verveling kan leiden tot gevoelens van frustratie, eenzaamheid en ontevredenheid bij hoogbegaafde kinderen. Ze kunnen zich onbegrepen voelen door hun leeftijdsgenoten en volwassenen, wat hun zelfvertrouwen kan aantasten en hun motivatie om te leren kan verminderen.
Hoogbegaafde kinderen die zich regelmatig vervelen, kunnen gedragsproblemen ontwikkelen als een manier om zichzelf te vermaken of uitdagingen te vinden. Dit kan leiden tot disruptief gedrag in de klas of thuis, wat hun cognitieve en sociale ontwikkeling kan belemmeren.
Door de schadelijke effecten van verveling bij hoogbegaafde kinderen te erkennen en proactief te handelen om het te voorkomen, kunnen ouders en opvoeders helpen om een stimulerende en ondersteunende omgeving te creëren waarin deze kinderen kunnen gedijen.
